Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik mijn schone stamcellen heb terug gekregen. Een jaar alweer, en wat een jaar. Een jaar waarin er veel gebeurd en veranderd is. De stap zetten om naar Frankfurt te gaan was super spannend, maar ik heb er geen spijt van gehad. Ben ik nu dan helemaal beter? Nee dat niet. Maar het is wel draaglijker geworden. Al moet ik mijn grenzen nog iedere dag bewaken. Ik merk dat mijn accu nog altijd snel leeg is en dat een balans zoeken tussen activiteiten/conditie opbouwen en ontspanning soms nog ver te zoeken is. Maar dat heeft tijd nodig. Na twee jaar op bed te hebben gelegen duurt het even voordat je weer wat conditie opgebouwd hebt. Afgelopen juli hebben we het bed na 2 jaar uit de woonkamer gehaald, en de rolstoel staat al een paar maanden in het schuurtje geparkeerd. Ik durf weer over de toekomst na te denken, en heb weer het gevoel dat ik erbij hoor. Mijn leventje speelt zich niet alleen meer binnenshuis af, maar een bezoekje brengen aan familie of vrienden is weer mogelijk. Een rondje lopen en de zonnestralen op je huid voelen, of de frisse wind door je haren voelen gaan. De trap op kunnen lopen om iets te pakken of een machine was aan te zetten. Een maaltijd kunnen bereiden en deze aan tafel op eten. Dit alles was de afgelopen jaren niet mogelijk. Wat ik nu vooral merk, is dat ik van al deze kleine en grote momenten zo intens kan genieten. Het is iedere dag weer afwachten hoe ik me voel, want het blijft schommelen. Maar als ik nu zie waar ik sta, tegenover een jaar geleden. Dan ben ik iedereen die ervoor heeft gezorgd dat ik deze behandeling heb mogen ondergaan zo dankbaar. Iedere stap vooruit is er een, en ik blijf net zo lang door knokken tot ik het maximaal haalbare eruit heb gehaald.

Nogmaals mijn dank voor jullie allemaal, voor ieder die op welke manier dan ook aan mij/ons heeft gedacht. Voor alle steun en hulp, bezoekjes, donaties, knuffels en kaartjes.

En in het bijzonder even een bedankje voor Willem. Zonder jou had ik de moed al lang opgegeven. Jij wist met jou humor altijd wel een lach bij me naar boven te toveren. En op jou schouders heb ik menig traan mogen laten. Maar je hebt wel altijd gezegd, Ilse dit doen we samen en we knokken door. Willem Petje af, wat jij de afgelopen jaren allemaal gedaan hebt. Je bent in een positie geduwd, waar je als jonge vent niet voor kiest. Je werd naast partner ook mantelzorger. Maar je pakte alles aan. Jij zorgde dat de boel bleef draaien, samen met ondersteuning van familie en vrienden. Mijn dank hiervoor is heel groot. Ik hou van jou schat.

Wees trots op wat je hebt bereikt al heb je nog duizend dromen, zorg dat je af en toe ook eens kijkt hoe ver je al bent gekomen.

Liefs en een dikke knuffel,

Ilse