Gek om mezelf zo te zien, maar het is wel de realiteit. Een blik die maar weinig mensen te zien krijgen, want het is vaak gemakkelijker om mijn masker met de lach op te zetten. De afgelopen maanden heb ik zo naar de behandeling toegeleefd dat ik er niet bij stil heb gestaan, dat het traject daarna nog veel zwaarder gaat worden. Het onbekende en niet weten wat je te wachten staat vreet energie. Ik krijg vaak de vraag hoe gaat het met je en merk je al verbetering. En die vraag vind ik lastig, omdat ik nog niks merk. Hoe graag ik dit ook zou willen. Echt waar, als ik straks stapjes vooruit ga maken dan zal ik het van de daken schreeuwen. Soms ben ik mijn positiviteit even kwijt en ben ik het zat. Dan ben ik kwaad en verdrietig en baal ik van de situatie. Iets wat ik niet wil laten zien. Inmiddels lig ik zo’n 17 maanden op bed, dag in dag uit, op bed. En vanuit mijn bed ben ik maar een paar meter verwijderd van de buitenwereld, er zit alleen een raam en een muur tussen. Ik kan er naar kijken maar nog niet aan deelnemen. Die wereld is zo dichtbij, maar tegelijkertijd ook zo ver weg…

Liefs Ilse.