Hey lieve allemaal,

Even een berichtje vanuit mij. Het is alweer even geleden dat ik iets van me heb laten horen. Alle berichtjes en reacties worden gelezen,maar ik heb niet altijd de puf om meteen te reageren. Mijn excuses als er dan pas een paar dagen later pas reactie komt. Hopelijk hebben jullie hier begrip voor. Weet dat ik ieder berichtje, kaartje en mailtje enorm  waardeer.

Ik krijg vaak de vraag of ik alweer een beetje bij ben gekomen van de behandeling en of ik al iets merk. Maar dit gaat niet zo snel.Een lichaam wat al ruim 12 jaar ziek is, is niet van de een op de andere dag beter. En de behandeling heeft er goed in gehakt, want wat ben ik uitgeput en wat doet alles pijn. Het gekke was, de eerste dagen thuis kwam ik best redelijk door. De klap kwam dinsdag pas, toen kwam daar die extreme vermoeidheid weer om de hoek. Ook kostte praten meer energie en werd de pijn in mijn benen en heupenerger. Mijn hoofd voelt alsof het vol met watten zit en ieder geluid  lijkt harder binnen te komen. De dokter had me al gewaarschuwd voor de crash, maar als het dan echt doorzet valt dat toch even tegen. Maar we blijven positief, want dit is een teken dat mijn lichaam hard aan het werk is. Dus gewoon even op de tanden bijten en door knokken, en dan hopelijk over een tijdje kleine stapjes vooruit gaan maken.  Overigens is dit een normale reactie, het hoort bij het hele proces. Het zal spannend worden het komende jaar, maar ik heb er vertrouwen in dat we met heel veel geduld stapjes vooruit kunnen gaan maken.

En weetje waar ik dan naar uit kijk? Om weer hele simpele “gewone” dingen te kunnen doen. Eventjes een praatje kunnen maken of even een boodschapje kunnen doen. Zelfs poetsen mis ik, of een machine was aan zetten, zodat het heerlijk naar wasmiddel ruikt in huis. Gewone dingen die voor veel mensen vanzelfsprekend zijn, zoals opstaan en naar het toilet lopen of iets te drinken pakken zonder daarvan uitgeput te raken en je bewust te zijn van iedere beweging die je maakt. Ik noem het nu gewone dingen, maar wat is gewoon? Ga maar eens na in je omgeving , er zijn meer mensen met een beperking of ziekte, en niet alles is dan altijd zo vanzelfsprekend.

Maar voor nu waardeer ik ieder klein ding. Bijvoorbeeld als Willem een avondje thuis is en we een filmpje kunnen kijken samen, of nu het huis versiert is met kerst decoratie, of als ik vanuit mijn bed buiten kinderen zie spelen samen, als er een kaartje of berichtje binnen komt met een lieve tekst. Allemaal stuk voor stuk kleine geluksmomentjes….

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer,

Liefs Ilse