Hey allemaal, even een update vanuit mij (Ilse). Het is alweer even geleden dat we hier een berichtje hebben geplaatst. Hoe gaat het nu met me? Ik weet niet goed welke woorden ik moet gebruiken om op deze vraag antwoord te geven. Het gaat heel wisselend, het ene moment voel ik me redelijk en kan ik een gesprek voeren of even aan tafel zitten en het andere moment voel ik me belabberd. Ik zeg zelf wel eens, ik ben net zoals het weer hier in Nederland. Het veranderd met de minuut.
Waar ik druk mee bezig ben is mijn spieren sterker maken, de fysiotherapeut komt om de week aan huis en ik ben bezig om het lopen op te bouwen. Dus het kan zijn dat je mij soms met de rollator buiten ziet. En met de rollator naar buiten was best wel even een drempel voor me, want wat gaan mensen nu denken. Gaat er nu gezegd worden het gaat beter met Ilse? Of zouden ze denken wat fijn dat ze even naar buiten kan? En op mijn 26ste met een rollator naar buiten was ook even slikken. Door de hele situatie ben ik erg onzeker geworden, ik ben bang dat mensen gaan oordelen. Want hoe gek is het, de ene keer loop ik 3 minuten met de rollator en het andere moment zie je mij in de rolstoel zitten. Maar goed het zijn weer 3 minuten die ik kan lopen op een dag, het begin is er. De rest van de dag breng ik nog steeds voornamelijk op bed door. Het lopen en de oefeningen om sterker te worden kosten me veel energie, ik moet daardoor steeds keuzes maken. Kies ik voor een bezoekje of wil ik avonds aan tafel eten? Kan ik mijn tanden nog poetsen, of kies ik voor spoelen met mondwater? Was ik mijn haren of scheer ik mijn benen? Zoals de lepeltheorie omschrijft moet ik mijn lepels goed verdelen en er zuinig op zijn. Omdat het revalideren veel energie kost kan ik niet zo vaak bezoek inplannen, hopelijk hebben jullie hier begrip voor.
Ik had gehoopt jullie al wat meer vooruitgang te kunnen laten zien, maar het gaat met mini stapjes. Maar mini stapjes zijn ook stapjes. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar we knokken door.
Liefs en tot de volgende keer,
Ilse